www.rzeczpospolita2015.fora.pl

Halina Bożyszkiewicz

Ustawa z 2018 roku o ustanowieniu miejsc resocjalizacji poprzez pracę

Rozdział I

Art.1.

W Polsce dopuszcza się istnienie miejsc resocjalizacji poprzez pracę (MRPP), jako alternatywnego sposobu odbycia kary za przestępstwa nienaruszające w sposób radykalny dobra publicznego i spokoju społecznego, za przestępstwa zagrożone karą powyżej 15 lat pozbawienia wolności w przypadku odbycia przynajmniej połowy wyroku w normalnej placówce i pozytywnej opinii o skazanym naczelnika tej placówki.

Art. 2.

W MRPP kara może być odbywana wyłącznie za zgodą skazanego, lub na jego wniosek.

1) Skazany może w trakcie procesu wyrazić chęć odbywania pracy w MRPP. W tym przypadku o zasądzeniu takiej formy odbywania kary decyduje sąd.
2) Skazany może podczas odbywania kary w więzieniu lub zakładzie poprawczym złożyć wniosek o przeniesienie do MRPP. W taki przypadku wniosek rozpatruje dyrektor więzienia i sąd.
3) Skazany z MRPP może zostać odesłany do więzienia na własną prośbę, lub decyzję sądu w przypadku łamania zasad i regulaminów obowiązujących w MRPP, ogólnej niesubordynacji, lub w przypadku orzeczenia przez lekarzy niezdolności do dalszej pracy.

Art. 3.

W MRPP skazany może odbywać darmowe kursy zawodowe, o ile odpracuje ich koszt.

1) Jeżeli niemożliwe jest odpracowanie całości kosztów kursu skazany może poprosić o przedłużenie obecności w MRPP, bądź wystawienie rachunku, na nieodpracowaną jeszcze wartość, który jest zobowiązany spłacić w ciągu czasu zarządzonego przez kierownictwo obozu.
2) W obozach istnieją Placówki Kształcenia, które wystawiają świadectwa ukończenia kursów zawodowych.

Art. 4.

Pieniądze za wykonaną pracę w MRPP przeznaczane są na utrzymanie socjalne skazanego, jego ubezpieczenia społeczne i jego pensję.

1) Pensja może zostać wypłacona w postaci obligacji skarbu państwa, o ile skazany wyrazi zgodę.
2) Pensja liczona razem z wydatkami na utrzymanie skazanego i ubezpieczenia społeczne nie może być niższa niż 600% płacy minimalnej.

Rozdział II

Art.5.

O ilości i umiejscowieniu obozów pracy decyduje minister odpowiedni do spraw wewnętrznych w drodze rozporządzenia.

Rozdział III

Art. 6. Ustawa wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.

Poseł wnioskodawca: Krystyna Pawłowicz

Uzasadnienie:

Praca dla więźniów jest potrzebna, żeby zarabiali na swoje utrzymanie, oraz mieli jakiekolwiek oszczędności, gdy z więzienia wyjdą. W okresie Polski Ludowej przy każdym zakładzie karnym istniał zakład pracy i było to świetnym rozwiązaniem. Neoliberałowie te zakłady polikwidowali, dlatego powinno się je otworzyć na nowo.

Człowiek, który nie pracuje rozleniwia się. Po pewnym czasie może zatracić zupełnie umiejętność normalnego funkcjonowania w społeczeństwie. Skazaniec siedzący w więzieniu jest obciążeniem dla społeczeństwa, koszty jego utrzymania są wysokie, a rezultaty resocjalizacji zazwyczaj odwrotne do zamierzonych. Czy państwo może sobie pozwolić by na ulicę wracali niezresocjalizowani kryminaliści, którzy kilkanaście lat spędzonych w więzieniu wykorzystali na zdobywanie kontaktów w światku przestępczym, do tego zupełnie tracąc normalne zdolności życia w społeczeństwie?

Ustawa AP proponuje więźniom pewien wybór. Skazaniec ma szansę dorobić się, zdobyć doświadczenie zawodowe i po odbyciu wyroku powrócić do społeczeństwa jako szanowany, zresocjalizowany, obywatel. Trzeba zaznaczyć, że umieszczenie skazanego w MRPR może nastąpić na jego wniosek lub za jego zgodą. Nie ma więc ryzyka nadużyć, czy praktyk rodem z Rosji.

Co ważne, nasza ustawa nie nakazuje budowy takich ośrodków. Jeżeli rząd uważa, że jeszcze nie czas, nie ważne z jakiego powodu, może podobnych ośrodków nie budować. Minister w drodze rozporządzenia decyduje o ilości i charakterze Miejsc Resocjalizacji Poprzez Pracę, nie ma więc ryzyka przekroczenia planów budżetowych itd.

Apeluję o poparcie projektu przez wszystkie frakcje parlamentarne.

Podpisy:

3- AP

Mikołaj Liściowski

62 podpisy posłów Nowej Prawicy